EDMUND BOJANOWSKI patron naszej Ochronki urodził się 14 XI 1814 r. w Grabonogu k. Gostynia. Rodzice - Walenty i Teresa z Umińskich wszczepili w swe dziecko umiłowanie Boga i Ojczyzny. W dzieciństwie Edmund ciężko zachorował. Dzięki wierze i modlitwie swojej matki został cudownie uzdrowiony. Matka podarowała  wówczas w podzięce srebrne wotum - Oko Opatrzności Bożej. Znajduje się ono w kościele na Świętej Górze w Gostyniu. Jest również opis tego uzdrowienia własnoręcznie złożony przez Edmunda. Od młodych lat odznaczał się umiłowaniem literatury i historii. Prowadził szeroką korespondencję z przyjaciółmi w kraju i za granicą; już w młodości brał udział w życiu umysłowo-literackim swych czasów. Mając osiemnaście lat, wyjechał do Wrocławia, gdzie po uzupełnieniu wykształcenia w zakresie szkoły średniej rozpoczął studia na wydziale filozofii. W 1836 r. przeniósł się na uniwersytet w Berlinie, ale słabe zdrowie nie pozwoliło mu na ukończenie studiów. Po dwóch latach wrócił do Grabonoga. Tu szukał woli Bożej względem siebie. Włączył się wówczas w prace w Kasynie Gostyńskim, zakładając m.in. czytelnie ludowe, by podnieść poziom kultury i moralności wśród ludu. W roku 1849, podczas epidemii cholery panującej w Wielkopolsce, Edmund swoje siły i czas poświęcił pielęgnowaniu chorych. W swoim mieszkaniu w Grabonogu przygotowywał leki dla najuboższych, które sam im zanosił. W Gostyniu założył Instytut, będący sierocińcem i szpitalikiem dla ubogich.

Dnia 3 maja 1850 r. powstała przy jego udziale w Podrzeczu k. Gostynia pierwsza wiejska ochronka dla dzieci, dla których ułożył program wychowania. Opiekę nad dziećmi i ich kształtowanie powierzył dziewczętom, które sam przygotował do pracy wśród najmłodszych. Idea ta stała się początkiem Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Panny. Odtąd Siostry Służebniczki po dzień dzisiejszy żyją charyzmatem przekazanym przez swego Założyciela. Pod koniec życia zapragnął zrealizować swoje dawne pragnienie kapłaństwa i w 1869 r. wstąpił do Seminarium Duchownego w Gnieźnie. Zły stan zdrowia uniemożliwił mu osiągnięcie upragnionego celu. Arcybiskup Ledóchowski, powiedział wówczas: "Jestem przekonany, że Bóg chce tego szlachetnego człowieka uświęcić w stanie świeckim". Otwarty na pełnienie woli Bożej, przyjął te słowa z zawierzeniem Bożej Opatrzności.
            Krótko przed swoją śmiercią zamieszkał na plebani u swego przyjaciela ks. Stanisława Gieburowskiego w Górce Duchownej. Pociechą dla niego była bliskość obrazu Matki Bożej Pocieszenia, czczonego w miejscowym kościele. Zmarł 7 sierpnia 1871 r.

Edmund Bojanowski troszczył się o piękny rozwój człowieka, a szczególnie dziecka niejednokrotnie samemu sobie. Kościół w swej mądrości wynosząc go  na ołtarze, postawił nam za przykład prawdziwego pedagoga. Jego metody wychowawcze i poglądy na temat wychowania są bardzo aktualne także dziś. Edmund Bojanowski doskonale wyczuł to, co potwierdzają dzisiejsze badania i analizy psychologiczne, że najważniejsze są pierwsze lata życia człowieka, mające decydujący wpływ na jego rozwój. Z sercem pełnym Chrystusowej miłości i umysłem pełnym wiedzy, a jeszcze więcej światłem wiary, wypracował oryginalną własną i skuteczną metodę wychowawczą. Wierzył mocno, ze najbardziej doskonali człowieka miłość  Boga i bliźniego. Był przekonany, że musi ona być wszczepiona młodemu pokoleniu od najmłodszych lat.

Bł. Edmund Bojanowski chciał, by w Ochronkach celem  wychowania było „ aby człowiek stał się obrazem i podobieństwem Boga na ziemi”. Rozumiał doskonale, że  człowiek z natury swojej jest istotą religijną i to co wnosi religia jest tak ważnym elementem, że bez niego wychowanie nie miałoby sensu. Człowieczeństwo byłoby niepełne, gdybyśmy w rozwoju osobowości pominęli płaszczyznę duchową. Wychowawczynie w Ochronkach tak mają postępować  wobec dziecka i takie metody dobierać, aby ono czuło, że jest kochane, szanowane.

Bardzo pragnął, aby Ochronki chroniły dzieci od zagrożeń i nadawały całościowy kierunek w wychowaniu. Zachęcał je do różnorakiej pracy, gdyż wypływa ona z potrzeby integralnego  rozwoju dzieci. Wiedział bł. Edmund, ze dziecko z natury swej jest niewytrwałe, dlatego w wychowaniu ważną rolę odgrywają czynniki pobudzające je do aktywności. Obok pozytywnego pobudzania dzieci do aktywności bł. Edmund stara się osiągnąć jeszcze jeden cel, jakim jest wychowanie do odpowiedzialności za siebie i innych. Bł., Edmund Bojanowski w swojej pracy z dziećmi sięgnął po metody z jednej strony bardzo proste i dostępne, a z drugiej bardzo trafne, których skuteczność potwierdzają najnowsze osiągnięcia z dziedziny pedagogiki i psychologii. Jego system wychowania choć nie ma naukowego imienia, zdumiewa swą trafnością i znajomością psychiki dziecka i jego praw rozwoju. Na kanwie wychowania religijnego, któremu poświęca bardzo dużo uwagi, dbał także o wychowanie fizyczne, intelektualne, etyczne i społeczne. Wszystkie te sfery życia ludzkiego wzajemnie się uzupełniają i dopełniają dając właściwy obraz.

Misja Ochronki

•  Integralne wychowanie dzieci w wieku przedszkolnym w odniesieniu do chrześcijańskiej hierarchii wartości z uwzględnieniem możliwości i potrzeb miejsca i czasu.

• Nauczanie oraz kształcenie umiejętności istotnych dla wychowania osobowości ukierunkowanych na wartości najwyższe – prawda, dobro, piękno, zatroskanych o dobro wspólne i gotowych podjąć wysiłek odpowiedzialności za siebie i innych bazując na konkretnych ideałach i wzorach osobowych czerpanych z Biblii, historii, tradycji i współczesności.

• Współpraca z rodziną w procesie wychowania dziecka oraz wsparcie rodziców w pełnieniu ich funkcji opiekuńczych i wychowawczych.

• Propagowanie wartości społecznych, moralnych, religijnych, narodowych, rodzinnych i kulturowych w środowisku i wdrażanie do ich urzeczywistniania.

• Współpraca ochronki z innymi instytucjami i organizacjami.

Specyfika wychowania w Ochronkach

Ochronki są przedszkolami z właściwą sobie specyfiką, która wynika z misji i posłannictwa Zgromadzenia Sióstr Służebniczek określonych przez Założyciela bł. E. Bojanowskiego. Specyfika ta wyraża się w:

• Wychowaniu integralnym zmierzającym do pełnego rozwoju dziecka, w którym osoba wychowawczyni kierując się dobrem dziecka, zgodnie z jego indywidualnymi zdolnościami, wspiera wychowanka unikając uczestnictwa w tendencjach wychowania do wybujałego indywidualizmu zorientowanego nadmiernie na sukces czy ograniczenia jedynie do wyrównywania braków. Czyni to poprzez osobisty przykład, przekaz wartości, podawane treści, umiejętnie dobrane metody i środki wychowania, odpowiednio dostosowane do wieku i możliwości dziecka oraz stałą współpracę z jego rodziną.

• Działaniach, które podejmują Siostry w poczuciu pełnienia misji służby wartościom, zmierzając do ochrony i urzeczywistniania wartości oraz godności osoby wychowanka poprzez odkrywanie i rozwijanie jego darów nadprzyrodzonych i naturalnych w odniesieniu do rzeczywistości, w jakiej żyje i do jakiej zmierza.

• Pracy wychowawczo – dydaktycznej i opiekuńczej nastawionej na udział w szeroko pojętych działaniach integracyjnych dotyczących zróżnicowania co do stanu zdrowia, sprawności, statusu społecznego, materialnego oraz różnic pokoleniowych.

• W realizacji misji i wizji pracy wychowawczej podejmowanej przez Siostry w ochronkach, w której należy podkreślić nade wszystko specyfikę klimatu wychowawczego i wynikające z niego konsekwencje dla osób pracujących i całych środowisk związanych z ochronkami.

• Zakresie tych oddziaływań w ochronkach, który przekracza wymiar jedynie widzialny, rozszerzając się na wymiar łaski i transcendencji, w tym także na ideały i wartości związane z życiem codziennym, a dotykające tajemnicy świętych obcowania i nadprzyrodzoności.

Zasady wychowania w ochronkach Sióstr Służebniczek:

• Zasada świadomego i celowego organizowania przez wychowawczynię sytuacji wychowawczych oraz wykorzystanie dla celów wychowawczych codziennych wydarzeń i sytuacji życiowych.

• Zasada integracji praw i potrzeb związanych z rozwojem dziecka, jego naturą i rozwijanie ich zgodnie z celem wychowania.

• Zasada dbałości o harmonijny rozwój, w którym każda sfera jest jednakowo ważna. Działania wychowawcze w sposób integralny są ukierunkowane na wszystkie sfery rozwoju dziecka.

• Zasada wykorzystania ważnej roli spuścizny kulturalnej jako środka wychowawczego.

• Odwołanie się do polskiej tradycji i kultury wpisuje się w konkretne uwarunkowania i prowadzi do wychowywania we wspólnocie kościelnej, kulturowej, narodowej, dokonując wszczepienia w problematykę czasu, w jakim żyje człowiek.

• Zasada budowania wspólnoty osób.

• Zasada pielęgnowania tzw. rytuału ochronki (obrzędowość, zwyczaje związane z przeżywaniem pór dnia, dni tygodnia i pór roku), przybliżającego określone ideały i wartości. Zwraca się w niej uwagę na duchowość, na transcendencję, na egzystencję człowieka wypełnioną wartościami; podkreśla się problem odpowiedzialności, poczucia obowiązku i godności osoby ludzkiej.

• Zasada integracji wartości kulturalnych z wartościami życia, co powinno zachodzić także na etapie życia wspólnotowego poprzez autentyczne relacje osobowe wychowanków z nauczycielkami.

• Zasada współdziałania ochronki z rodziną i środowiskiem w procesie integralnego wychowania dziecka.